Alfred Hartmann

Alfred Hartmann (ur. 1 stycznia 1814 na zamku Thunstetten w kantonie Berno, zm. 10 grudnia 1897 w Solurze) – pisarz szwajcarski.

Pochodził z dawno osiadłej w kantonie Berno i cieszącej się prawami obywatelskimi rodziny, posiadającej od końca XVIII w. zamek Thunstetten. Jego ojciec Sigismund Emanuel Hartmann był wysokim urzędnikiem w Aarwangen. Po przeprowadzce rodziny do Solury w 1827 Alfred Hartmann pobierał nauki w tamtejszym kolegium. Studiował prawo na uniwersytetach w Berlinie, Heidelbergu i Monachium. Po powrocie z Paryża do Solury w 1836 rozpoczął działalność na polu literatury, wydając najpierw efemerydalne czasopismo „Der Morgenstern. Eine Zeitschrift für Litteratur und Kritik”, w 1841 periodyk „Alpina. Schweizerisches Jahrbuch für schöne Litteratur”, wreszcie objął dział literacki w „Wochenblatt für Freunde der Litteratur und vaterländischen Geschichte”. W latach 1845—1875 wydawał pismo humorystyczne „Der Postheiri” (od 1847 wychodzące jako osobny periodyk). W międzyczasie (w 1855) uzyskał prawa obywatelskie Solury. Autor wielu opowiadań i powieści z fabułą często osadzoną w tradycji jego rodzinnego regionu, m.in. ''Erzählungen aus der Schweiz'' (1863), ''Der gerechte Branntweinbrenner'' (1881), ''Auf Schweizererde'' (1883–1885). Także autor powieści historycznych, w tym najbardziej znanej ''Meister Putsch und seine Gesellen'' (1958), z fabułą osadzoną w połowie XIX w. oraz ''Junker Hans Jakob vom Staal'' (1861), ''Junker und Bürger'' (1864) i ''Die Denkwürdigkeiten des Kanzlers Hory'' (1876). Pisał też biografie zebrane w dwóch tomach ''Gallerie berühmter Schweizer der Neuzeit'' (1863–1871). Źródło: Wikipedia