Leo Perutz

Leo Perutz (ur. 2 listopada 1882 w Pradze, zm. 25 sierpnia 1957 w Bad Ischl) – austriacki pisarz i dramaturg pochodzenia żydowskiego, autor powieści historycznych i fantastycznych.

Aktywny literacko od około 1905 roku, podczas I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, kilkakrotnie odnosząc rany, lecz mimo to kontynuował twórczość. Po Anschlussie Austrii w 1938 roku wyemigrował do Palestyny.

Twórczość Perutza wyróżnia się barokową fantasmagorią i parodystycznym przetwarzaniem popularnych gatunków literackich, w tym fantastyki naukowej. Krytycy niemieccy porównywali jego styl do twórczości E.T.A. Hoffmanna, Franza Kafki oraz Gustava Meyrinka.

Pierwsza powieść autora, ' (1915), to fantazja historyczna rozgrywająca się w XVI-wiecznym Meksyku, gdzie niemiecki najemnik staje po stronie Azteków przeciw Hiszpanom, zawierając pakt z diabłem. Wśród innych znaczących utworów Perutza znajduje się ' – zbiór opowieści o Pradze i rabinie Judzie Loewie ben Becalela, twórcy legendy o Golemie.

Najbardziej znane utwory o wymiarze fantastycznonaukowym to '''' (923), gdzie tajemniczy narkotyk ujawnia prawdziwą naturę ludzi, oraz ''St. Petri-Schnee'' (1933), opowieść o grzybie, który wywołuje religijną ekstazę i prowadzi do powstania fanatycznego kultu. Ostatni z tych utworów został zakazany przez nazistów. ''Der Meister''… pod tytułem ''Mistrz Sądu Ostatecznego'' został wydany w Polsce w 1984 (Czytelnik); zrecenzował go Leszek Bugajski dla „Fantastyki” (7/85, s. 54)

Po wojnie Perutz mieszkał w Izraelu, gdzie sprzeciwiał się wypędzeniu ludności arabskiej podczas tworzenia państwa żydowskiego. Zmarł w Austrii w 1957 roku. Źródło: Wikipedia